Sunday, May 02, 2010

Μισή πνοή


Πόσες φορές δεν είπες... "και τώρα, τι κάνεις;",
"πώς θα αρχίσεις ξανά;" Τώρα που άδειασες...
τώρα που όλα και τίποτα δεν είδες.
Η ζωή σου ένας σάκος, που άλλοτε γεμίζεις, άλλοτε αδειάζεις...
Ίδια ιστορία... χρόνια τώρα.
Η τροφή σου,η ψυχή σου... κι αυτό που αναζητάς, στους άλλους;
Αυτό που σου λείπει, ή κάτι που θέλεις να δοκιμάσεις,
κάτι για να δεις αν σου ταιριάζει;

Σε ένα χαρτί, να γράφεις, να γράφεις τη σκέψη σου...
άλλες φορές πικρή, άλλες όχι.
Χωρίς να διορθώνεις τίποτα, δε χρειάζεται.
Έτσι κι αλλιώς, τώρα δεν παίρνεις βαθμό όπως τότε... θυμάσαι; Θυμάσαι.
Είναι λίγος ο καιρός.
Άλλη φορά μπορεί να είναι περισσότερος.
Ίσως να μη θυμάσαι.
Θα 'θελες; Μπορεί. Ποιός ξέρει; Γιατί να ξέρει;

Πες πως ήρθες για να δεις, να ακούσεις, να αγαπήσεις, να μισήσεις,
...να ζήσεις.
Και ύστερα τι άλλο; Να φύγεις.
Έτσι κι αλλιώς δεν είναι για πολύ.

Μισή πνοή κρατάει η ευτυχία
κι η διαδρομή της είναι δύσκολη και υγρή...

Wednesday, March 24, 2010

Ένα κλικ μακριά

Ένα κλικ μακριά,
τα χρόνια που ήσουν παιδί και έπαιζες με τους φίλους σου
τον πόλεμο που είχατε δει στην τηλεόραση το προηγούμενο βράδυ,
με τη διαφορά πως τότε, είχες δεύτερη ζωή και την ασφάλεια του... "δεν πάει".
Ένα κλικ μακριά,
η τάξη σου στο δημοτικό σχολείο, στο γυμνάσιο, στο λύκειο, στη σχολή.
Ένα κλικ μακριά,
η κιθάρα που δανείστηκες από μια οικογενειακή φίλη για να μάθεις,
να παίζεις, το τραγούδι σου που ηχογράφησες πρώτη φορά
και που κάποια στιγμή σκέφτηκες πως είναι συνηθισμένο
... επειδή απλά το είχες ακούσει άπειρες φορές.
Ένα κλικ μακριά,
ότι αγάπησες αν αγάπησες, ότι μίσησες αν μίσησες.
Ένα κλικ μακριά,
πρόσωπα, στεγνές υπάρξεις,
φωτογραφίες σε ένα βιβλίο που κάθε λεπτό οι σελίδες του γίνονται
όλο και περισσότερες, όλο και πιο λευκές.
Και όλα αυτά...ένα κλικ μακριά.

Thursday, March 18, 2010

Τι παράξενο...

Τι παράξενος καιρός,
σκληρή εποχή και κάνει κρύο
είναι αργά κι ίσως να πεις
"καιρός για δύο".
Ένας αέρας δυνατός
να σε φυσάει να σε στεγνώνει,
υπάρχω λες μα είσαι αλλού,
δεν είσαι εδώ, πληγώνει.
Τι παράξενος καιρός,
σκληρή εποχή και κάνει κρύο...
είναι αργά και ίσως πεις,
"καιρός για δύο", καιρός για δύο.

Τι παράξενος καιρός,
υγρή εποχή, κερνάει ο πόνος
σαν τις σταγόνες της βροχής
κυλάει ο χρόνος.
Σε μια γιορτή, μια Κυριακή,
μια χαρακιά το όνομα σου
υπάρχω λες μα θα'σαι αλλού,
στεγνή η ματιά σου.
Τι παράξενος καιρός,
υγρή εποχή, κυλάει ο χρόνος...
των φίλων πάνω σου οι σκιές
μα νιώθεις μόνος.

Wednesday, March 17, 2010

9.1.1982

Υπάρχουμε;
Και αν υπάρχουμε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε πάντα
αυτό που θέλουμε;
Τι; Ποιός το σταματάει, ποιός δεν το αφήνει να ξεκινήσει;
Τι όμως να ξεκινήσει; Και που θα πάει;
Εκεί που θέλουμε. Πάει πάντα εκεί; Μάλλον όχι.
Πάει εκεί που επιλέγει η μοίρα...εγώ γεμίζω τη βαλίτσα...
τη... τις... οι αριθμοί δεν έχουν σημασία.
Μα εμένα η ζωή μου είναι εδώ...εδώ; Εκεί; Σε μια βαλίτσα σε δύο...
οι αριθμοί δεν έχουν σημασία...
Βεβαίως και έχουν... 1, 2, 3, εγώ, εσύ, αυτός
και ποιά μοίρα και αηδίες;
Η μοίρα είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, εμείς την ορίζουμε,
εγώ, εσύ, ο άλλος, ο διπλανός σου,
ίσως καμμιά φορά και αυτός που εμείς επιλέγουμε να επέμβει
στην κατασκευή του μονοπατιού που θα βαδίσουμε.

Ο καθένας μας κουβαλάει τουλάχιστον έναν αριθμό.
Γεννήθηκα 9/1/1982, να τρεις αριθμοί... και δεν έχουν σημασία;
Ποιός το λέει αυτό;
Βεβαίως και έχουν, τη μεγαλύτερη για τη ζωή μου.
Αυτοί είναι που ορίζουν την αρχή μου
και ίσως επηρεάσουν και το τέλος μου...
Είμαι ερωτευμένος με τους αριθμούς αυτούς.
...και ο έρωτας κρατάει χρόνια.