Thursday, March 18, 2010

Τι παράξενο...

Τι παράξενος καιρός,
σκληρή εποχή και κάνει κρύο
είναι αργά κι ίσως να πεις
"καιρός για δύο".
Ένας αέρας δυνατός
να σε φυσάει να σε στεγνώνει,
υπάρχω λες μα είσαι αλλού,
δεν είσαι εδώ, πληγώνει.
Τι παράξενος καιρός,
σκληρή εποχή και κάνει κρύο...
είναι αργά και ίσως πεις,
"καιρός για δύο", καιρός για δύο.

Τι παράξενος καιρός,
υγρή εποχή, κερνάει ο πόνος
σαν τις σταγόνες της βροχής
κυλάει ο χρόνος.
Σε μια γιορτή, μια Κυριακή,
μια χαρακιά το όνομα σου
υπάρχω λες μα θα'σαι αλλού,
στεγνή η ματιά σου.
Τι παράξενος καιρός,
υγρή εποχή, κυλάει ο χρόνος...
των φίλων πάνω σου οι σκιές
μα νιώθεις μόνος.

5 comments:

Anonymous said...

Δεν υπάρχει τιποτε πιο δυσκολο απο το να νιωθεις μοναξια... Να την αισθάνεσαι, να την βλεπεις, να την ακους...
Μπράβο. Υπεροχο, πραγματικα υπέροχο.

Anonymous said...

Αν συνοδευεται απο μουσικη θα ηθελα πολυ να το ακουσω.

Χαμένη Λεωφόρος said...

των φίλων πάνω σου οι σκιές μα νιώθεις μόνος. ωραίος στίχος.

Anonymous said...

Μια σχέση κανονικά – μια υγιής σχέση όπου υπάρχει ειλικρίνεια, αγάπη και επικοινωνία - έχει την ιδιότητα να “ζεσταίνει” τον ψυχικό μας κόσμο, να μας δίνει δύναμη, χαρά και ελπίδα. Αν όμως, είτε εμείς είτε το άλλο πρόσωπο, είμαστε ψυχροί και αδιάφοροι, ή είμαστε βιαστικοί και δεν προσέχουμε να ακούσουμε τι λέει ο άλλος, ή ακόμη αν καλύπτουμε το αληθινό μας πρόσωπο πίσω από κάποιο προσωπείο, τότε δημιουργούμε προϋποθέσεις μοναξιάς και απομόνωσης.Υπάρχω λες μα είσαι αλλού - μα θα 'σαι αλλού! Τι παράξενο...

fuku said...

πολύ όμορφο! μπραβο!